Toen mijn ouders uit elkaar gingen had mijn vader al snel een nieuwe vriendin, terwijl mijn moeder nog veel verdriet had. Mijn vader was meteen enthousiast en wilde haar graag aan me voorstellen. Maar ik had daar simpelweg helemaal geen zin in.
Ik koos de kant van mijn moeder en woonde nog thuis toen mijn ouders uit elkaar gingen (18). Ik wilde er op dat moment voor haar zijn en voor mijn broertje, niet voor anderen. Mijn vader hoopte op zijn beurt dat ik z’n vriendin snel zou gaan ontmoeten, maar ik hield de boot af.
Totdat het moment daar was. Ik voelde dat de tijd rijp was om haar te leren kennen. Hoewel ik nog steeds niet kon begrijpen dat het allemaal zo snel ging en dat hij al zo ‘ver’ was, werd het tijd om het nieuwe leven van mijn vader onder ogen te gaan zien.
Gelukkig klikte het vanaf het eerste moment. We konden meteen lachen en zaten met veel dingen op één lijn. En het belangrijkste: ik zag hoe gelukkig mijn vader was samen met haar. Ik zag hem eindelijk weer stralen, iets wat ik al lange tijd niet meer gezien had. Als kind is dat het mooist om te zien. Een scheiding doet pijn, maar je wil wel dat je ouders gelukkig zijn.
Een andere belangrijke reden dat het al meteen zo goed ging tussen de vriendin van mijn vader en mij, was omdat ik er écht voor open stond. Pas dan durf je aan iemand te laten zien wie jij bent en kan je een ander in jouw leven toelaten. En dat lukte alleen omdat ik tijd had genomen om de scheiding te verwerken. Tijd voor mijn moeder, tijd voor mezelf. Ik ben ook best trots op mezelf dat ik toen op mijn strepen stond en tegen mijn pa durfde te zeggen: ik wil haar pas ontmoeten als ik er klaar voor ben.
Nu, járen later, zegt de vriendin van mijn vader nog weleens hoe blij ze is dat ik haar toentertijd ‘geaccepteerd heb’. Voor haar was die acceptatie heel belangrijk. Dat het toen even geduurd heeft, is nu helemaal niet erg meer.
Yannick La Gordt Dillié (28)