Ook al zie ik mijn ouders nu niet, ik spreek ze gelukkig wel

De coronacrisis heeft invloed op ons allemaal. Natuurlijk nog het meest op mensen die weinig tot geen sociale contacten hebben en nu helemaal alleen zijn. Maar ik denk ook aan een bepaalde groep kinderen.

Want in eerste instantie zijn het natuurlijk vooral ouderen die op dit moment in een sociaal isolement raken. Bewoners van het verpleeghuis die geen bezoek meer mogen ontvangen. Alleenstaande ouderen die het moeten doen met een gesprek op afstand vanaf het balkon. Ik heb enorm met deze mensen te doen. Als we allemaal een beetje extra aandacht aan de ander schenken, scheelt dat een hoop.

Maar ik denk niet alleen aan ouderen. Ik denk in deze crisistijd ook aan kinderen. Want er zijn veel kinderen – ik ken er een aantal via Stichting Villa Pinedo waar ik vrijwilliger ben – die één van hun ouders niet meer zien omdat het contact is verbroken. Soms is dat hun eigen keuze, vaak niet. Het is bijna altijd een samenloop van omstandigheden. Heel triest natuurlijk.

En wat dacht je van alle ouders die hun kind(eren) niet meer mogen zien, omdat de andere ouder dit tegenhoudt? Ik heb zelf (nog) geen kinderen, maar kan me goed voorstellen hoeveel pijn dit doet.

Juist in deze tijd voel ik me dankbaar dat ik goed contact heb met mijn beide ouders. Dat zij na een lange strijd de strijdbijl begraven hebben en stap voor stap weer met elkaar in contact komen. Misschien duurt het nog lang voordat we elkaar weer kunnen zien, maar als je weet dat het moment er sowieso komt, geeft dat heel veel rust.